خوانندگان حرفه ای وجه تمایزهای زیادی با غیر حرفه ای ها دارند که یکی از این وجوه تمایز به انتخاب ترانه و استفاده از ترانه های خوب از نظر ادبی و همچنین از نظر اجتماعی وتناسب با نیازهای جامعه است و از نظر هماهنگی با موسیقی که به آن تلفیق شعر و موسیقی میگویند.
این موضوع تا آنجایی حائض اهمیت است که در برخی موارد یگانه راه موفقیت بسیاری از خواننده ها بوده و هست. موسیقی چون ظرفی ست و شعر خوراکی ست که در آن نهاده میشود و به جامعه عرضه میگردد.هر چقدر کیفیت این خوراک در خور ارزش باشد به همان میزان آن اثر در ذهن های افراد جامعه ماندگار خواهد بود.
از جمله آسیبهایی که امروزه در عرصه موسیقی ایرانی شاهد آن هستیم انتشار آثاری بی محتوا و اشعاری بی مایه و گاها پر از ایراد میباشد که وضعیت نابسامان موسیقی ما را بحرانی تر می سازد.میل به شهرت و نگاهی تجاری به خوانندگی و هنر والای آواز از سوی جوانان باعث شده که چشم از بسیاری ارزشها بسته و فقط مقصد را شهرت بپندارند و از شعر و ترانه و محتوای کلام و تکنیکهای علمی چه در ادبیات و چه در موسیقی غافل باشند.از اینرو در این آشفته بازار کسانی پیروز و ماندگار خواهند بود که بجای پرداختن به حواشی زودگذر حرفه خوانندگی و آهنگسازی به هویت و ماهیت اشعاری که در دست کار خواهند داشت توجه نمایند و خوراک ارزشمندی را به اجتماع ایرانی ارائه نمایند. باشد که خرد خوانندگان ما به آن حد از تعالی دست یابد که خوانندگی را نه شغل نه هوس و نه تفریح بپندارند بلکه آنرا رسالتی الهی و نگاهی پاک و مسولیتی سنگین بر دوش باور کنند و در راستای احیای رسالت خویش بکوشند و شرافت و آبرو و هویت شعر و ادب و فرهنگ ایران و ایرانی را در تمام جهان حفظ نمایند.